O BENİ HİÇ KIRMADI Kİ…

Gün geçmiyor ki ibretlik anlara, düşündüren sözlere şahit olmadığımız. Aslında hayatın her anı ibret nakışlarıyla bezeli. Kuş yuvasının yapılışını seyretmek, bir sürü kuşun bir yuvayı kısa zamanda nasıl yaptığına şahit olmak… Karıncanın bin bir gayretle, yuvasına rızkını taşıdığı anı görmek… Bir bebeğin dünyaya gelişi, ağlamaktan katılırken annesinin kokusunu duyduğunda sakinleşmesi… Bir ihtiyarın iç çekerek anlattığı gençliği…  Güneşin doğuşundaki ahenk, seher vaktinin huzur kokan atmosferi… Yerini yakamozlara bırakan Güneşin nazlı nazlı batışı… Geceye kandil gibi salınan yıldızlar… Bir hastanın iniltisi… Bir gencin kahkahası… Bazen de yaralı bir yürekten dökülen cümle… Neler anlatır bize neler? Hepsi ibret nakışlarıyla serer, çeyizini önümüze. O çeyize bakmak, bize dediklerini anlamak ise incelik ister. Akıl ile ruhu barıştırmak, birleştirmek ister. Toyluğun süslü esbabını çıkarıp, olgunluk hırkasını giyenler başarır bunu. Başarır da o çeyizin anlattıklarını dinlemek, gözyaşı akıtmadan verdiği dersi anlamak yürek ister.

Hayatın şen yüzü aniden kaybolduğunda, yapıp ettiklerinin meyvesini yer kişi. O meyve kazandığı gönüller kadar tatlı, kırdıkları kadar da zehir olur insana. Ahirete gitmeden hayat meyvemizin tadı söyler aslında baki alemdeki adresimizi. Meyvelerimiz tatlı, baki adresimiz güzel olsun inşallah.

Hastalanan yakınının şifası için çırpınan birinin cümlesi serdi, ibret nakışını zihnime bu yakınlarda. Duyduğumdan beri kendimi o cümleyi tekrarlar buluyorum ara ara… “O beni hiç kırmadı ki…”

O kişinin ve akrabalarının, hastalanan yakınlarının şifası için takdir edilesi çabaları var. Allah hepsinden ilelebet razı olsun. Ve böyle ailelerin sayıları çoğalsın inşallah. Gayri ihtiyari içimden gelen temennileri söylediğimde, dedi bu cümleyi.

“Ne kadar güzel bu gayretiniz, Allah herkese sizin gibi yakınlar nasip etsin.” Dediğimde,

“Biz hep böyleyiz, bizim aile hep böyle.” Dedi.

“Çok güzel.”

“Ama benim çabamın bir nedeni daha var.”

“Nedir?”

“Hayatımda olan bir çok kişi; bilerek ya da bilmeyerek, bir sözü bazen bir hareketi, bir mimiği, bir bakışı ile bazen de yaptıkları kimi zaman ise yapmadıkları ile kırdı beni. Ama o öyle mi? O beni hiç kırmadı ki… En zor anlarımda yanımdaydı. İlk kapımı açanlardan, derdimi demeden derman olmaya çalışanlardandı. Bunları yaparken, ürkek kuşların arasında gezinir gibi hassas ve sessiz olanlardandı. Nasıl çabalamam onun için?  O beni hiç kırmadı ki…

Konuşmasında birkaç kez tekrarladığı o cümleyi, dediği andan beri tekrarlıyorum zihnimde. İçimi ürpertiyor bu cümle. Hayatı sorgulatıyor bana. “Kimleri kırdım acaba?” dedirtiyor. “Bir gün ihtiyacım olursa, bir tek kişi bile olsa, ‘O beni hiç kırmadı ki.’ diyerek, benim için böyle çırpınır mı? diye düşündürüyor. Ne kadar güzel bu cümlenin muhatabı olabilmek. Kim bilir ne kadar tatlıdır, bu cümlenin ağacındaki meyve.

Hazine budur bence. İnsan biriktirebilmek budur… Hiçbir şatavatta, zenginlikte, makamda, mevkide, rütbede yoktur, şu cümlenin ağacındaki meyvenin lezzeti. Belki birinin gönlüne o ağacı dikebilmek çok zordur. Lakin zahmet etmeden rahmet beklemek de toyluktur. Zahmeti göstererek olgunlaşmak, zoru başarmak imkânsız olmasa gerek. Allah’ım bizlerede bir kişi bile olsa, “O beni hiç kırmadı ki…” diyecek insanlar kazanabilmeyi nasip et.

Ömür sermayesi tükenirken, mizanın terazisi daha çok düşer insanın gönlüne. O teraziye konulanlar içinde nice amellere ağır gelen, Allah-u Teala’nın çok hoşlandığı anlar, anı seyyareler vardır bazı insanların hayatlarında. Belki “O beni hiç kırmadı ki…” cümlesini bir insana gönülden dedirtebilmek de o anı seyyarelerden biridir.

Öyledir bu yolculuk. Bazen ummadığı yerden kayıp düşer bazen de ummadığı yerden kurtulur insan. Belki de “O beni hiç kırmadı ki…” cümlesi umulmayan yerden kurtuluş vesilesidir.

Yolu bu dünyadan geçen yolcularız biz. Zaman zaman kalıcı sansak da kendimizi durmaya imkânı, mecali olmayan yolcularız biz. Her yolcunun bir bineği, bineğinin yemi var. Her yolcunun bir düsturu, yolunu aydınlatan, taşlarını temizleyen, çukurlarını dolduran cevheri var. Allah’ım bineğimizi hayır, yemini helal eyle. Gönüller kazanmayı düsturumuz, iyi olabilme gayretini cevherimiz eyle.

Olgunluk hırkası giyerek, ibret nakışlarıyla bezeli çeyizi okuyabilmek, okuduğumuzla gönüllere girebilmek dileğiyle.

Saygılar, sevgiler.