SIFIR

Dünyada bütün kelimelerle her türlü duyguyu anlatabiliyor insan. Tek bir duygu dışında galiba. Sevgisizlik..
Şahsen benim her zaman tıkandığım bir duygu olmuştur bu. Sevgisizliği sevgiyi bilip tadamadıklarımızla mı anlatıyorduk yoksa içimizi yakıp kavuran hisleri açıklayarak mı anlatıyorduk ?
Bileniniz varsa eğer fevkalade memnun kalırım yardımına. Keza ben eskaza da olsa tadamadım sevgiyi ve neresinden çıkarabileceğim sevgisizliği ?
Ya da boğazımda takılı kalan yumruyu nasıl hiçe sayıp devam edeceğim bu hissi anlatmaya ?
Sevgisizlik büyük bir yara.. Neresinden tutulursa tutulsun elde kalan bir duygudur bu. Ben tutup tutup elinde bulanlardanım.
Çoğu heyecanın mutluluğun elimde kalışı sevgisizliğime denk bile gelmiyor, değmiyor ucundan kıyısından teğet bile geçmiyor.
En büyük hüzünler bile sevgisizliğe denk değil.
Tarifi de olmuyor sevgisizliğin işte.
Şuan bile tıkılı kalıyorum kalbimin o sevgi görmeyen kısmında. Hangi kelimeyi kullansam diğerinin hatırı kalacak.
Yüreğimize vuran bazı sözler vardır ya hani hayatta, şuan yarış halindeler en acıklı sözcüklerin yan yana dizimi.
Hatrı kalmasın hiçbir kelimenin diye yeniden vazgeçiyorum bu hisse dair yazmaktan.
Çünkü yazdıkça ne kadar büyük bir sevgisizlik barınıyor dünyamda bunun farkına varıyorum.
Sevgisizlik ruhu incitiyor. Hele ki naif bir ruhu ebediyen de iyileştiremiyor.
Sevgi sunmayı bilmeyen insanların kandırmacalarına inanmak bir yokuş sanki.
İnsanın inanası geliyor böyle en ufak sevgiye.
Her defasında sevgisizliği tatmak kaderimde midir ?
Neyse..
Güzel kalplerde yeşersin gün görmeyen çiçeklerimiz ve güzel duygularla yaşansın en eksik hislerimiz.
Diyor ya hani yazar « fevkalâde memnunum dünyaya geldiğime » diye.
Her şeye rağmen « fevkalâde memnunum dünyaya geldiğime..